Wydawnictwa kalendarzowe stanowią interesującą pozycję w literaturze dawnej Polski. Pierwsze tego typu druki na ziemiach Rzeczypospolitej pojawiły się już pod koniec XV wieku. Początkowo ukazywały się wyłącznie w języku łacińskim. Pierwszy kalendarz w języku polskim wydał w 1516 roku Jan Haller, krakowski księgarz i drukarz.
Staropolskie kalendarze zawierały informacje astrologiczne, porady gospodarskie i medyczne, opisy wydarzeń historycznych, wiadomości z fizyki i astronomii – pełniły zatem często funkcję literatury popularnonaukowej. Kalendarze, pełne zabobonnych treści i nieprawdopodobnych historii, są cennym źródłem wiedzy o dawnych wierzeniach, m.in. o wierze w dni feralne, czyli dni pechowe, przynoszące nieszczęście.